Υποστήριξη πελατών: info@e-agyra.gr +30210 2693800-4
Greek English

Καλάθι Αγορών

0 προϊόν(τα) - 0,00€
Τα καλάθι αγορών σας είναι άδειο!

Μήνυμα προς εξουθενωμένους γονείς

ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ

 

Πρωτοδιάβασες τα παραμύθια μας...

Μεγάλωσες αγαπώντας την κλασική λογοτεχνία μας...

Σε ταξίδεψε η ελληνική και ξένη πεζογραφία μας...

Και τώρα τα παιδιά σου κρατούν στα χέρια τους τη συνέχειά μας!

Σ' ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη σου!

sideblock

FACEBOOK BOX

sideblock
από System Administrator | Καταχωρήθηκε στην ΤΟ BLOG ΤΗΣ ΑΓΚΥΡΑΣ | Δεν υπάρχει σχόλιο ακόμα. | 1465 εμφανίσεις αυτής της δημοσίευσης

ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΟΣ ΕΞΟΥΘΕΝΩΜΕΝΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ

Θα πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Διαβάζετε αυτό το βιβλίο επειδή έχετε κάποιο πρόβλημα με το παιδί σας και θέλετε να μάθετε πώς θα το λύσετε. Το βιβλίο πραγματεύεται πενήντα από τα συνηθέστερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γονείς – κανονικά, λοιπόν, μάλλον θα βρείτε κάποιο κεφάλαιο που προσφέρει σαφείς, συνοπτικές και πρακτικές συμβουλές, ειδικά για το δίλημμα που σας απασχολεί. Πρέπει ωστόσο να ξέρετε ότι οποιοδήποτε πρόβλημα δημιουργεί το παιδί –όχι μόνο όσα περιέχονται στο βιβλίο– μπορεί να λυθεί αν δώσετε προσοχή και ενεργήσετε ανάλογα, με τις ακόλουθες βασικές διαπιστώσεις:

1. Καταλάβετε τα κίνητρα της κακής συμπεριφοράς του παιδιού σας. Τι σκοπό ή ποιο όφελος επιδιώκει;

2. Αφήσετε τα παιδιά να βιώσουν τις συνέπειες των επιλογών τους.

3. Αντιμετωπίσετε τα παιδιά με σεβασμό, έστω κι αν η δική τους συμπεριφορά δεν εκφράζει σεβασμό.

4. Ενθαρρύνετε τα παιδιά σας. Κάνετε ό,τι μπορείτε για να τους τονώσετε την αυτοεκτίμηση.

Αυτές οι απόψεις αναπτύσσονται συνοπτικά παρακάτω. Για να αποκομίσετε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο όφελος από την ανάγνωση του βιβλίου, συνιστούμε να το διαβάσετε ως το τέλος πριν καταπιαστείτε με ένα συγκεκριμένο πρόβλημα. Επίσης, συνιστούμε να συνδυάσετε τις βασικές αυτές αρχές με τη δική σας προσέγγιση στον ρόλο του γονιού.

Οι στόχοι – Γιατί τα παιδιά δεν είναι συνεργάσιμα

Ένας γονιός που βλέπει τον γιόκα του να κοπανάει τη μικρότερη αδερφή του στο κεφάλι με μια σκούπα για δέκατη φορά, παρόλο που ξέρει ότι έτσι δεν θα λύσει το πρόβλημα, αναρωτιέται πάντα το ίδιο πράγμα: «Γιατί το κάνει αυτό;»

Στην πραγματικότητα, η απάντηση είναι απλή – το παιδί επιδιώκει έναν από τους παρακάτω τέσσερις στόχους: ή να αποσπάσει υπερβολική προσοχή στο άτομό του, ή να κάνει επίδειξη δύναμης, ή να εκδικηθεί, ή να εκφράσει αίσθηση ανεπάρκειας. Αν πετύχει τον σκοπό του –είτε αποφεύγοντας να φάει το φαγητό του, είτε πετώντας μήλα στο κεφάλι του γείτονα ή κάνοντας κόλαση τη ζωή σας την ώρα του ύπνου– τότε θα το κάνει ξανά και ξανά, ανεξάρτητα από το πώς θα το ανταποδώσετε. Με άλλα λόγια, τα παιδιά δεν συνεργάζονται όχι σε πείσμα της αντίδρασής σας, αλλά εξαιτίας της.

Υπερβολική προσοχή

Το συγκεκριμένο παιδί νιώθει σημαντικό όταν γίνεται το επίκεντρο της προσοχής, έστω κι αν προσοχή σημαίνει ότι κάποιος έχει γίνει έξαλλος μαζί του και απειλεί να το κλείσει σε μια σοφίτα για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι το παιδί παραμελείται ή (πιο συχνά) πως γινόταν υπερβολικά το επίκεντρο της προσοχής σε πολύ μικρή ηλικία. Μετά από ένα διάστημα, το παιδί δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την προσοχή και προκειμένου να την αποσπάσει, θα καταλήξει ή να μη συνεργάζεται ή να συμπεριφέρεται ανάρμοστα. Αν το παιδί σάς ενοχλεί, αν συνεχώς κάνετε σκέψεις του τύπου «δεν με παρατάει, λέω εγώ», κι αν η συμπεριφορά του αλλάζει όταν του βάλετε τις φωνές, πιθανότατα επιζητεί την προσοχή σας. Η λύση είναι να του δώσετε προσοχή όταν συμπεριφέρεται με τρόπο κοινωνικά αποδεκτό, και να το αγνοήσετε όταν δεν συμπεριφέρεται έτσι. Κάποια στιγμή θα πάψει τελείως να εξαρτάται από την υπερβολική προσοχή σας.

Επίδειξη δύναμης

Το παιδί θέλει απλώς να κερδίζει – δεν το ενδιαφέρει τι θα κερδίσει. Νιώθει σημαντικό όταν μπορεί ν’ αγνοήσει μια εντολή σας, ή όταν σας καταφέρει να ενδώσετε σε μια δική του. Αν νιώθετε θυμό ή απογοήτευση στις «συναλλαγές» σας μαζί του, αν η συμπεριφορά επιμένει και μετά τις νουθεσίες κι αν τριγυρίζετε συνέχεια μονολογώντας, «Θα του δείξω εγώ ποιος κάνει κουμάντο», το παιδί σας έχει το πάνω χέρι. Πρέπει να μετατρέψετε τις ηγετικές τάσεις του σε επιθυμία να βοηθήσει την οικογένεια. Μην το πολεμάτε. Zητήστε τη γνώμη του. Αφήστε το ν’ αποφασίσει ακόμα και πότε θα βγάλετε στον δρόμο τα σκουπίδια.

Εκδίκηση

Το εκδικητικό παιδί έχει την αίσθηση πως δεν το αγαπούν οι γονείς του και θέλει να τους πληγώσει. Αυτό μπορεί να προκύψει από μια αντιπαράθεση δυνάμεων, όπου οι γονείς κατέφυγαν στην τιμωρία για να κερδίσουν τον πόλεμο. Αν νιώθετε πληγωμένοι, αν τρέφετε αρνητικά αισθήματα για το παιδί σας, κι αν αναρωτιέστε «Πώς μπορεί να μου το κάνει αυτό εμένα;» το παιδί εκδικείται. Η θεραπεία είναι αμέριστη αγάπη και στοργή, αντί για τιμωρία ή λεκτικές επιθέσεις. Δουλέψτε για να επανορθώσετε τη ζημιά που έχει υποστεί η σχέση.

Αίσθηση ανεπάρκειας

Το παιδί πιστεύει ότι δεν κάνει σωστά κάποια πράγματα, άρα δεν βλέπει γιατί να συνεχίσει να τα κάνει. Αποθαρρύνεται, αλλά κατά παράδοξο τρόπο μπορεί να είναι ταυτοχρόνως και εξαιρετικά φιλόδοξο (θανάσιμος συνδυασμός). Για ν’ αποφύγει οποιαδήποτε νέα προσπάθεια, πρέπει να πείσει τους πάντες ότι είναι ανίκανο και ανεπαρκές. Ο στόχος του μπορεί να συνοψιστεί στη συνηθισμένη φράση: «Άσε με ήσυχο!»

Αν διαπιστώσετε ότι έχετε πάψει να το νουθετείτε κι ότι δεν περιμένετε τίποτα από το παιδί σας, τότε σίγουρα στόχος του είναι η ανεπάρκεια. Η λύση βρίσκεται στην ενθάρρυνση, ώστε να βελτιωθεί η αυτοεκτίμησή του.

Γενικά, η καλύτερη στρατηγική για κάθε ανάρμοστη συμπεριφορά ή έλλειψη συνεργασίας του παιδιού, είναι να σταματήσετε κάθε ανταποδοτική πράξη. Πρέπει να μάθετε να συγκρατείτε τον θυμό σας και να παραμένετε στοργικοί γονείς, ακόμα κι όταν σας εξωθούν στα άκρα. Βεβαιωθείτε πως όταν εξηγείτε κάτι στο παιδί, ο τόνος σας παραμένει φιλικός. Αυτό βέβαια εύκολα λέγεται αλλά δύσκολα γίνεται, μετά από μια δύσκολη μέρα στη βιοπάλη, όπως συμβαίνει με τους περισσότερους από εμάς. Η αλήθεια είναι ότι συνήθως το παιδί το κάνει αυτό ασυνείδητα, αλλά περιμένει από σας να διατηρήσετε την ψυχραιμία σας. Επίσης, οι περισσότεροι γονείς μιλούν πάρα πολύ όταν υπάρχει πρόβλημα, θαρρείς και προσπαθούν ν’ αποδείξουν το δίκιο τους με τη λογική. Λιγότερα λόγια, λοιπόν, και περισσότερες πράξεις.

Η στρατηγική σας – Επιβάλλετε συνέπειες

Το γεγονός ότι σχεδόν για κάθε ανθρώπινη ενέργεια υπάρχουν συνέπειες, είναι το ισχυρότερο όπλο του γονιού. Όταν πρόκειται για παιδιά, υπάρχουν δυο είδη συνεπειών: οι φυσικές και οι λογικές.

Φυσικές συνέπειες.

Όπως υποδηλώνει τ’ όνομά τους, είναι γεγονότα που συμβαίνουν μόνα τους, όταν τα παιδιά σας κάνουν ή δεν κάνουν κάτι – χωρίς καμιά δική σας επέμβαση.

Παράδειγμα:

• Αν αφήσετε το γάντι του μπέιζμπολ έξω, στη βροχή, θα χαλάσει.

• Αν δεν φάτε το φαγητό σας, θα πεινάτε.

• Αν δεν φορέσετε μπουφάν στο σχολείο, θα πουντιάσετε.

Λογικές συνέπειες

Καμιά φορά, οι φυσικές συνέπειες είναι ή πολύ επικίνδυνες ή ακατάλληλες, πρέπει λοιπόν να καταφύγετε σε συνέπειες οι οποίες έχουν κάποια λογική σχέση με τη συμπεριφορά που θέλετε να διορθώσετε. Οι γονείς ενεργοποιούν αυτές τις συνέπειες για να διδάξουν στα παιδιά ότι οι πράξεις τους θα έχουν επιπτώσεις, και πως είναι υπεύθυνα για τη συμπεριφορά τους.

Παράδειγμα:

• Αν δεν μαζευτείτε μέσα, θα κάνετε μια βδομάδα να ξαναβγείτε.

• Αν δεν ετοιμαστείτε σε πέντε λεπτά, δεν θα σας πάρω μαζί μου στη γιαγιά.

• Αν με κάνετε ρεζίλι στο κατάστημα, δεν θα ξαναβγείτε για ψώνια, ώσπου να μάθετε πώς φέρεται ο κόσμος.

Για να λειτουργήσουν οι φυσικές και λογικές συνέπειες, πρέπει να τηρηθούν οι παρακάτω κανόνες:

1. Οι συνέπειες πρέπει να έχουν σχέση με τη συμπεριφορά.

2. Όταν είναι δυνατόν, πρέπει να προσφέρονται δυνατότητες επιλογής.

3. Το παιδί πρέπει να ξέρει ότι έχει και δεύτερη ευκαιρία για να βελτιωθεί.

4. Η στάση σας πρέπει να είναι διδακτική και ο τόνος σας φιλικός. Αυτό θα γίνει πιο εύκολο, αν δεν αφήσετε να παρεισφρύσουν στο πρόβλημα ο εγωισμός ή τα συναισθήματά σας. Αν νιώσετε ότι θυμώνετε, δεν είναι καλή στιγμή για να εκθέσετε λογικές συνέ­πειες.

Σεβασμός – Όχι τιμωρία

Η τιμωρία έχει μια λεπτή –αλλά πολύ σημαντική– διαφορά από τις συνέπειες. Ενώ οι συνέπειες σχετίζονται άμεσα με τις πράξεις του παιδιού, η τιμωρία εμπεριέχει μια χροιά αυθαιρεσίας: «Αφού δεν έφαγες το φαγητό σου, δεν θα δεις τηλεόραση». «Α, κατάλαβα», σκέφτεται το παιδί, «θέλεις να με κάνεις να υποφέρω». Η τιμωρία, λοιπόν, ενώ ανακουφίζει προς στιγμή τους γονείς (ιδίως όταν είναι θυμωμένοι), στην πραγματικότητα δεν διδάσκει τίποτα στο παιδί. Τα παιδιά ξέρουν ότι δεν πρέπει να κάνουν κάτι, δεν ξέρουν όμως γιατί δεν πρέπει να το κάνουν.

Ωστόσο, το χειρότερο σε ό,τι αφορά την τιμωρία είναι ότι αποθαρρύνει και υποδηλώνει έλλειψη σεβασμού. Η τιμωρία λέει στα παιδιά σας ότι τα έκαναν θάλασσα και σας απογοήτευσαν, κι αυτό τα αποθαρρύνει. Η έλλειψη σεβασμού προέρχεται από τους γονείς που επιβάλλουν στα παιδιά τη θέλησή τους, συχνά με τρόπο ταπεινωτικό. Ακόμα κι αυτό που μερικοί αποκαλούν «μία στα μαλακά», δείχνει έλλειψη σεβασμού. Πιστεύουμε ότι πρέπει να συμπεριφέρεστε στα παιδιά με τον ίδιο σεβασμό που θα θέλατε να δείχνουν σ’ εσάς οι άλλοι. Γι’ αυτό δεν πιστεύουμε στη σωματική τιμωρία.

H τιμωρία εμπεριέχει κι έναν ακόμα κίνδυνο: ότι μπορεί να σας αντιπαθήσουν τα παιδιά σας. Μπορεί να πάρει τη μορφή διαμάχης ανάμεσα σε δυο άτομα –η θέλησή μου ενάντια στη δική σου– ενώ η αποτελεσματική χρήση των συνεπειών δίνει την έμφαση στο παιδί και στη συγκεκριμένη περίσταση.

Ενθάρρυνση – Για βελτιωμένη αυτοεκτίμηση

Κρατήσαμε για το τέλος το πιο σημαντικό μέρος του έργου του γονιού. Η ενθάρρυνση κάνει τα παιδιά να νιώθουν όμορφα με τον εαυτό τους (ακόμα κι όταν έχουν κάνει λάθος), ενώ όταν τα αποθαρρύνετε νιώθουν πως ό,τι κι αν κάνουν, δεν θα είναι ποτέ αρκετό.

Ένας τρόπος για ν’ αντιμετωπίσετε την ανάρμοστη συμπεριφορά και την αποτυχία του παιδιού, είναι να διαχωρίσετε την πράξη από τον δράστη. Παράδειγμα, αν το παιδί αναποδογυρίσει ένα ποτήρι γάλα, μην του πείτε πως είναι απρόσεκτο. Δοκιμάστε μια πιο θετική προσέγγιση: «Μου φαίνεται πως έχυσες το γάλα σου. Έλα να το καθαρίσουμε και θα πιεις άλλο». Έτσι, από πιθανή αιτία αποθάρρυνσης, το «ατύχημα» μετατρέπεται σε εμπειρία από την οποία το παιδί κάτι θα αποκομίσει.

Μπορούμε να ενθαρρύνουμε το παιδί με κάθε μας εκδήλωση. Στην πραγματικότητα, η διαφορά μεταξύ μιας ενθαρρυντικής και μιας αποθαρρυντικής δήλωσης ή ενέργειας μπορεί να είναι πολύ αμυδρή. Παράδειγμα, η διαφορά του «Δεν είναι κακό, αν όμως κάνεις αυτό κι εκείνο, θα γίνει τέλειο» (αποθάρρυνση) από το «Είναι απίθανο, πρέπει να σ’ άρεσε πάρα πολύ, για να το καταφέρεις έτσι καλά» (ενθάρ­ρυνση).

Οικογενειακή Δημοκρατία

Η εποχή του αυταρχισμού έχει περάσει. Σήμερα ζούμε στην εποχή της δημοκρατίας, που ο Oυίνστον Τσόρτσιλ χαρακτήριζε «το χειρότερο σύστημα – εκτός απ’ όλα τα υπόλοιπα». Κάποιοι δεν έχουμε ακόμα καταλάβει ότι τα μέλη της κοινωνίας μας βαίνουν προς την κοινωνική εξίσωση. Αυτό είναι ιδιαιτέρως δύσκολο, όταν πρόκειται για τα παιδιά μας. «Δεν είμαστε ίσα κι όμοια», ξεφυσάμε με αγανάκτηση, εννοώντας τα παιδιά. «Είμαι πιο μεγάλος και πιο έξυπνος, κι εγώ τα ταΐζω». Αλήθεια είναι όλα. Όμως, ισότητα δεν σημαίνει πως όλοι είναι ίδιοι. Όλοι μας έχουμε διαφορετικό επίπεδο γνώσεων, πείρας, σωματικής δύναμης και προσόντων. Όταν ενστερνιζόμαστε την ιδέα της ισότητας, εκδηλώνουμε σεβασμό για όλους τους ανθρώπους και τους αντιμετωπίζουμε με την αξιοπρέπεια που δικαιούνται, ως μέλη της ανθρώπινης φυλής.

Το κλειδί των δημοκρατικών διαδικασιών, σε όλες τις εκφάνσεις τους, συμπεριλαμβανομένης και της ανατροφής των παιδιών, είναι η συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων. Αυτό είναι το πιο δύσκολο σημείο. Ρωτήστε όποιον δικτάτορα θέλετε – δύσκολα παραιτείται κανείς από την απόλυτη εξουσία. Πώς όμως θα μάθουν τα παιδιά σας να λύνουν προβλήματα ή να διδάσκονται από τα λάθη τους, αν τα κάνετε όλα εσείς για λογαριασμό τους;

Η συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων και η επακόλουθη, από κοινού, τήρησή τους, φέρνει τις οικογένειες πιο κοντά. Κατευνάζει, επίσης, τις μόνιμες λεκτικές αντιπαραθέσεις που μπορούν να εκφυλίσουν τη ζωή κάποιων οικογενειών σε τηλεοπτικές κωμωδίες – χωρίς το μαγνητοσκοπημένο γέλιο. Αλλά η συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων χρειάζεται υποδομή. Και η υποδομή είναι η οικογενειακή συγκέντρωση.

Η οικογενειακή συγκέντρωση

Όποιος οργάνωσε ποτέ στο σπίτι του παιδικό πάρτι, ξέρει πόσο μπορούν να πλησιάσουν τα παιδιά στην απόλυτη αναρχία και το χάος. Τα παιδιά χρειάζονται συγκρότηση. Τα ωφελεί. Τους διδάσκει την τάξη και τους υποδεικνύει τα όριά τους. Η οικογενειακή συγκέντρωση παρέχει τη συγκρότηση και την υποδομή που χρειάζονται τα παιδιά, καθώς κι ένα «υπόβαθρο» όπου θα «ανεβούν» και θα εκθέσουν τις ιδέες και τις ανησυχίες τους. Είναι, επίσης, ένας δίκαιος και συμβιβαστικός τρόπος να λυθούν οικογενειακές διαμάχες, απείρως καλύτερος από τις οικογενειακές αντιπαλότητες γονιών-παιδιού ή τις αδελφικές αντιζηλίες που αλλοιώνουν τη ζωή τόσων οικογενειών.

Οι οικογενειακές συγκεντρώσεις πρέπει να γίνονται τακτικά – ας πούμε κάθε Σάββατο μετά το φαγητό, ή κάποια άλλη βολική στιγμή. Aκολουθούν μερικές προτάσεις.

• Συμπληρώνετε την ατζέντα κάθε βδομάδα, ώστε να καλύπτονται όλα τα θέματα.

• Περιφέρετε την «προεδρία» για να μη νομίζουν τα παιδιά ότι «κλέβετε στη μοιρασιά».

• Αρχίστε με «όσα πήγαν καλά», για να μην καταλήξετε σε γκρίνια.

• Συζητήστε τα θέματα ώσπου να συμφωνήσουν όλοι με νέους κανόνες, προγράμματα ή σχέδια, έστω και αν δεχτούν μόνο να προσπαθήσουν.

• Ξεκαθαρίστε σε όλους ότι οι κανόνες μπορούν ν’ αλλάξουν στην επόμενη συνεδρίαση.

Αν καταφέρετε τα παιδιά να συμφωνήσουν, θα φύγει από πάνω σας πολλή πίεση, αλλά δεν είναι εύκολο. Μην επιβάλλετε στις συγκεντρώσεις τις «σωστές» (διαβάστε «δικές σας») προτάσεις, αλλιώς τα παιδιά δεν θα «τσιμπήσουν» ποτέ το δόλωμα. Καλύτερα να επιστήσετε την προσοχή σε προβλήματα που αφορούν το σπίτι και να ρωτήσετε πώς θα μπορούσαν να λυθούν, αλλά με ερωτήσεις που αφήνουν την απάντηση ανοιχτή. Επιδιώξτε ομόφωνη συναίνεση, όχι πλειοψηφία. Μόλις τα παιδιά μπουν στο νόημα, θα εκπλαγείτε βλέποντας πόσο σοβαρά παίρνουν αυτά τα ζητήματα.

Μια λέξη ενθάρρυνσης

Το πιο σημαντικό –να θυμάστε– είναι πως οι γονείς πρέπει να προσπαθούν να γίνονται τα πράγματα καλύτερα, όχι τέλεια. Για να το πετύχετε, χρειάζεστε προγραμματισμό. Αν εφαρμοστούν με επιμονή, οι συνοπτικές στρατηγικές που υποδεικνύουμε σ’ αυτό το βιβλίο θα σας επιτρέψουν ν’ αντιμετωπίσετε προβλήματα τη στιγμή που ανακύπτουν, και να ενθαρρύνετε τα παιδιά σας να συμμετάσχουν στη λύση. Μπορεί τα παιδιά σας να μη γίνουν αγγελάκια χωρίς φτερά, αλλά η οικογένειά σας  θα μπει στον δρόμο για ένα καλύτερο μέλλον.

Από την εισαγωγή του βιβλίου: "Απαντήσεις σε ερωτήσεις γονέων"
τ
ων Stanley Shapiro 
 (Author, Foreword), Karen Skinulis (Author), Richard Skinulis (Author), Graham Pilsworth (Illustrator)

 

Σχόλια (0)

Γράψτε ένα σχόλιο

Το όνομά σας:


Βαθμολογία: Κακό           Καλό

Εισάγετε τον κωδικό στο παρακάτω πλαίσιο:




Το σχόλιό σας: Σημείωση: Η HTML δεν μεταφράζεται!
Copyright 2014-2016 ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΚΥΡΑ