500 λέξεις με τον συγγραφέα Χρήστο Δασκαλάκη

Δεύτερο βιβλίο από τις εκδόσεις Άγκυρα και νιώθω ήδη τεράστια τιμή που είμαι το πιο μικρό κομμάτι μιας εκδοτικής πορείαςπου μετράει 130 χρόνια ιστορίας. Θυμάμαι που, ως παιδί, διάβαζα την «Καλύβα του Μπάρμπα Θωμά» ή «Το μικρό σπίτι στο λιβάδι» και βλέποντας το μικρό σήμα της Άγκυρας έξω από κάθε εξώφυλλο, ήξερα πως κρατούσα στα χέρια μου ένα βιβλίο που θα με ταξίδευε και θα με θωράκιζε με όμορφα συναισθήματα και αξίες. Και να που τώρα, τριάντα χρόνια μετά, τα δικά μου βιβλία έχουν στο εξώφυλλο τους εκείνο το ίδιο μικρό εικονίδιο της άγκυρας, να μου φέρνει αναμνήσεις, να με συγκινεί  και να με γεμίζει περηφάνια.

Όλα ξεκίνησαν με τη «Χιονονιφάδα που αγάπησε το Καλοκαίρι», ένα βιβλίο που κανείς μας δεν περίμενε ότι θα αγαπηθεί τόσο πολύ και θα αλλάξει τον τρόπο που μιλάμε για την ελευθερία, το σεβασμό και την απώλεια. Ένα βιβλίο που άλλαξε ακόμα και τη δική μου ζωή, με έφερε ακόμα περισσότερο κοντά στα παιδιά και μου χάρισε μερικές από τις πιο ευτυχισμένες  στιγμές της ζωής μου. Και τώρα, δύο χρόνια μετά, φτάσαμε στο βιβλίο που όλοι περιμέναμε, όλοι συζητούσαμε και όλοι αγωνιούσαμε για τον ερχομό του. «Το Γονεοτροφείο»! Ένα ενήλικο παραμύθι για παιδιά και ένα παιδικό παραμύθι για ενήλικες.

Τι μπορώ άραγε να πω εγώ για αυτό το βιβλίο; Κάθε «γονιός» καμαρώνει για το «παιδί» του. Συγκινούμαι απίστευτα  ομολογώ που μέσα σε λίγες μόνο ημέρες από την κυκλοφορία του, έχει ταξιδέψει σε τόσα πολλά σπίτια, έχει διαβαστεί και έχει δημιουργήσει  όμορφα συναισθήματα. Κάθε φορά νιώθω την ίδια αμηχανία, το ίδιο άγχος, τον ίδιο φόβο για το αν ένα βιβλίο μου θα αγαπηθεί και αν θα καταφέρει να αφήσει ένα όμορφο συναίσθημα στον αναγνώστη. Οπότε ναι, χαίρομαι σαν παιδί όταν λαμβάνω μηνύματα αναγνωστών που μοιράζονται μαζί μου όλα εκείνα που η ιστορία μου τους είπε.

«Το Γονεοτροφείο» έχει την ιδιότητα του παραμυθιού που έχει γραφτεί τόσο για παιδιά όσο και για ενήλικες και αυτό για εμένα έχει ιδιαίτερη βαρύτητα.  Με σύμμαχο την καταπληκτική και άκρως μοναδική εικονογράφηση του Βασίλη Παπατσαρούχα νιώθω ότι βάλαμε σε αυτό το βιβλίο τα πιο όμορφα κομμάτια της ψυχής μας. Θα τολμήσω να δανειστώ τις λέξεις μιας μητέρας και εκπαιδευτικού, που διαβάζοντας το παραμύθι μας στην τάξη  μας είπε: «Το Γονεοτροφείο είναι ένα μικρό έργο τέχνης που θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία και να διαβάζεται από κάθε ενήλικα». Για εμένα, δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από αυτό! Και για έναν συγγραφέα,το να  έχει την αγάπη και την ευλογία του κόσμου, είναι το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε η ζωή να του προσφέρει…