O Γιώργος Λαζόγκας γεννήθηκε το 1945, στην Λάρισα. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια, με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης, σπούδασε ζωγραφική στο Παρίσι, το 1976-7. Η πρώτη ατομική παρουσίαση του έργου του έγινε στη γκαλερί Ζήτα-Μι της Θεσσαλονίκης το 1975. Ο καλλιτέχνης έχει πραγματοποιήσει μια σειρά ατομικών εκθέσεων, σε συνεργασία με τον Aλέξανδρο Iόλα, στο Παρίσι και στην αίθουσα τέχνης Δεσμός, στην Aθήνα, καθώς επίσης στο Φεστιβάλ της Πάτρας, στο Bαφοπούλειο Πνευματικό Kέντρο της Θεσσαλονίκης, στην Πινακοθήκη Πιερίδη, στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και σε πολλές γκαλερί της Ελλάδας και της Κύπρου. Οι συμμετοχές του σε ομαδικές εκθέσεις, με χρονική αφετηρία το 1970, ξεπερνούν σε αριθμό τις τριάντα. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν οι: 12η (1973) και 13η (1975) Πανελλήνιες εκθέσεις, το Salon comparaisons στο Παρίσι (1978), η Biennale του Sao Paulo (1983), η Configura 2 στην Erfurt (1995), το Salon de montrouge στο Παρίσι (1996) και η συμμετοχή του στο πλαίσιο της Θεσσαλονίκης, Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης 1997. Ο Λαζόγκας διακρίθηκε μεταξύ νέων ζωγράφων σε παρουσίαση του Goethe Institut το 1970, κέρδισε το πρώτο βραβείο σε Πανελλήνιο Διαγωνισμό της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης το 1972, καθώς και το Prix Europe 1982 στην Οστάνδη του Βελγίου. Το 2006 οργανώθηκε από το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και το Μουσείο Μπενάκη αναδρομική έκθεση σχεδίων του. Διδάσκει στο Tμήμα Aρχιτεκτόνων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Mεταξύ 1974 και 1980 η εργασία του χαρακτηρίζεται από προβλήματα σχέσεων ανάμεσα στην ζωγραφική εικόνα και την υποδομή της. Kατά την περίοδο αυτή ο καλλιτέχνης πραγματοποίησε μετατοπίσεις πεδίου που συνίστανται στην αντιπαράθεση ανάμεσα στην ζωγραφική γραφή και σε επικαλύψεις της με διαφανείς επιφάνειες-χώρους, επίσης σχεδιασμένες. Eίναι η περίοδος της παλίμψηστης έρευνας προς δύο ταυτόχρονα κατευθύνσεις, προς το βάθος και προς την επιφάνεια, με αφαίρεση γραφών-προσθήκη γραφών, επικόλληση και απόξυση. Σ' αυτή τη φάση της εργασίας του το εικονικό και το ανεικονικό συνυπάρχουν ως απλοί τρόποι σχέσεων ανάμεσα στις υπερκαλύψεις και στις διαγραφές.
Στην εργασία του Λαζόγκα ακολούθησε η περίοδος των μεγάλων διαστάσεων, κατά την οποία η παρουσία του εικονογραφικού κινήτρου εκδηλώθηκε με ένα είδος ιχνογράφησης του ίδιου του σώματος επάνω σε λευκές επιφάνειες στις οποίες τυπώνονται τα ίχνη του σώματος. Σ' αυτές τις εργασίες το ίχνος εμφανίζεται να είναι η απουσία μιας παρουσίας, και εκεί επανέρχεται η έννοια του παλίμψηστου μέσω της χειρονακτικής συμπεριφοράς, όχι πια του καλλιτέχνη αλλά του ίδιου του αντικειμένου της εικόνας του, δηλαδή του σώματος. Συνοπτικά θα παρατηρήσουμε ότι ο χειρονομιακός χαρακτήρας της εργασίας του καλλιτέχνη αναλύεται σε μια διαδικασία επεξεργασίας της ύλης, αρχικά του χαρτιού και της διαφάνειας του, και στη συνέχεια του ίδιου του ανθρώπινου σώματος, ως δομικού στοιχείου της εικόνας. Tο σώμα, επίσης, αυτή την δεύτερη περίοδο μετά το 1980, επωμίστηκε το ίδιο, ως αντικείμενο, την διαδικασία του και έγινε αυτάρκης δράση, υλοποιούμενη με τις δικές της πρωτοβουλίες.
Σ' αυτές τις τελευταίες εργασίες παρεμβλήθηκε, επίσης, το στοιχείο του χρόνου, κατά την μετάβαση από την χειρονομία-σώμα στην υλοποίηση μέσω των αποτυπωμάτων, δομικού στοιχείου της καλλιτεχνικής δράσης. 
Γνωστά έργα της ελληνικής αρχαιότητας (π.χ. Νίκη της Σαμοθράκης, Απόλλωνας από το αέτωμα του ναού του Δία στην Ολυμπία) ή ζωντανά γυναικεία σώματα δηλώνονται ως ίχνη πάνω σε λευκές υφασμάτινες επιφάνειες, στερεωμένες ή όχι σε πλαίσια. Οι μορφές, αποσπασματικές, εικαστικά επεξεργασμένες, διαμελισμένες, αλλά σχεδόν πάντα αναγνωρίσιμες, δέχονται τις σχεδιαστικές και χρωματικές επεμβάσεις του καλλιτέχνη. Σε κάποιες περιπτώσεις επεκτείνονται στο χώρο και παίρνουν τη μορφή περιβαλλόντων (Δεσμός, Αθήνα, 1983, Επίκεντρο, Πάτρα, 1990).