"Το φύλλο που δεν ήθελε να πέσει" του συγγραφέα μας Γιάννη Πλαχούρη.

Πρόσφατη εκδήλωση στο νηπιαγωγείο Κερατσινίου, για το βιβλίο "Το φύλλο που δεν ήθελε να πέσει" του συγγραφέα μας Γιάννη Πλαχούρη.

Τρίτη, 10 Νοεμβρίου 2015

Φθινοπωρινός αγέρας

Καθώς το φθινόπωρο κάνει δειλά-δειλά την εμφάνισή του, οι δραστηριότητές μας αρχίζουν να συνδέονται με την καινούρια εποχή αν και παραμένουν κάτω από την 'ομπρέλα' της κεντρικής μας επιδίωξης που δεν είναι άλλη από την κοινωνικοσυναισθηματική ανάπτυξη των νηπίων, γι αυτό άλλωστε και δίνεται τόση σημασία στην ενασχόληση με τα συναισθήματα...

Αφού έγιναν λοιπόν οι εισαγωγικές συζητήσεις για το "χαρακτήρα" του φθινοπώρου, τα παιδιά άκουσαν ένα όμορφο τραγούδι για την εποχή αυτή, το "Φθινοπωρινέ μου αγέρα" της Ελευθερίας Γρηγοράκη από το περιοδικό "Παράθυρο στην εκπαίδευση του παιδιού" με την οδηγία ν' αφήσουν τη φαντασία τους να περιπλανηθεί στη χώρα του φθινοπώρου και εντέλει να μας περιγράψουν τι είδαν στο ταξίδι τους. Οι ιδέες τους καταγράφησαν και συνετέθησαν στο παρακάτω βίντεο ή πατώντας εδώ

Επίσης, συζητήσαμε για τα συναισθήματα που τους γέννησε αυτό το τραγούδι κι ανακαλύψαμε ότι είχε διαφορετική επίδραση στο κάθε παιδί:

Η Φένια, ο Άγγελος, η Μελπομένη κι η Νίκη ένιωσαν κυρίως χαρά διότι "έχει πολλά χαρούμενα πράγματα" το τραγούδι.... Κι ο Θεμιστοκλής ένιωσε το ίδιο επειδή όμως ο μπαμπάς τον πάει βόλτα κι η μαμά του κάνει δώρα & πάνε στη θάλασσα [όπως είπε]...

Η Νικολέτα, ο Άκης κι ο Νεκτάριος ένιωσαν λύπη, επειδή "έχει λυπητερά πράγματα"...

Η Στεφανία, η Μαρία, η Μαγδαληνή, η Αγγελική, ο Νικόλας κι η Έβελιν ένιωσαν έκπληξη επειδή "έχει ωραία πράγματα"

Τέλος, ο Θοδωρής ένιωσε ντροπή "επειδή έχει ζήλια"...

Στη συνέχεια παρουσιάστηκε με τη βοήθεια του υπολογιστή το βιβλίο "Το φύλλο που δεν ήθελε να πέσει" του Γιάννη Πλαχούρη και τα νήπια έκαναν εικασίες για ποιο λόγο το φύλλο αυτό δεν ήθελε να πέσει... Ιδού οι ιδέες τους:

Θεώνη: ...επειδή θα ξεραινόταν το δέντρο!

Άκης: ...επειδή μαραίνονται όλα τα λουλούδια και όλα τα φύλλα!

Άγγελος: ...γιατί δεν ήθελε να το φάνε τα πουλιά!

Πάνος: ...γιατί δεν ήθελε να το ρουφήξουν τα πουλάκια!

Νικολέτα: ...δεν ήθελε να είναι γυμνό το δέντρο του! [συμφώνησαν η Έβελιν κι η Μαρία]

Μαγδαληνή: ...για να έχει πολλά φύλλα το δέντρο του!

Νεκτάριος: ...για να μη βραχεί!

Φαίη: ...ήθελε να μείνει στο δέντρο του!

Ξενοφών: ...για να έχει μόνο ένα φύλλο!

Κων/νος Ν.: ... για να μη το φάει το πουλάκι!

Φένια: ...γιατί δε θέλει να πέσει! [συμφώνησε κι Κων/νος Δ.]

Φτάνοντας περίπου στη μέση της ιστορίας, ο ήρωας μας, δηλ. το φύλλο, ανακάλυψε πόσα πολλά καινούρια πράγματα μπορεί να μάθει παραμένοντας σιωπηλός και ακίνητος κι έτσι αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε τον ισχυρισμό του & να δούμε εάν γίνεται έτσι και με μας τους ανθρώπους...

Επιλέξαμε μάλιστα να πραγματοποιήσουμε αυτή τη δοκιμασία σ' ένα μέρος γνωστό κι αγαπημένο: την αυλή μας. Κλείσαμε λοιπόν τα μάτια κι αφήσαμε το νου μας να περιπλανηθεί στην αυλή και καταγράψαμε όλα τα πράγματα που έχει η αυλή μας, τουλάχιστον όλα όσα είχαμε προσέξει και θυμόμασταν... 

Αμέσως μετά βάλαμε μπουφάν και βγήκαμε στην αυλή, κάθε νήπιο διάλεξε μία θέση κι έμεινε ακίνητο και σιωπηλό να κοιτάζει γύρω του με προσοχή, προσπαθώντας ν' ανακαλύψει κάτι καινούριο, κάτι διαφορετικό, κάτι που έβλεπε για πρώτη φορά. Η παρατήρηση διήρκεσε ελάχιστα λεπτά κι ύστερα καθίσαμε στα σκαλάκια και καταγράψαμε τις ανακαλύψεις μας. 

 

Συγκρίνοντας το ΠΡΙΝ και το ΜΕΤΑ διαπιστώσαμε πόσο αλήθεια έλεγε το φύλλο: όταν μειώνεις την ταχύτητά σου, όταν σταματάς και συγκεντρώνεσαι, μπορείς να γνωρίσεις καλύτερα τον κόσμο γύρω σου!!! Η εποχή μας τρέχει με εξοντωτικούς ρυθμούς & πολλές όμορφες λεπτομέρεις χάνονται μέσα σε αυτήν την αέναη κίνηση... είναι λοιπόν πολύ σημαντικό να μάθουμε, από αυτήν την ηλικία, να μειώνουμε ταχύτητα, να σταματάμε & να παρατηρούμε σκεπτόμενοι με την ησυχία μας. Ελπίζουμε μέσα από το φετινό μας ταξίδι στη χώρα της γνώσης αλλά και σ' ολόκληρο τον κόσμο να κατακτήσουμε αυτή τη δεξιότητα της αργής παρατήρησης χωρίς να κυνηγάμε το χρόνο... αντίθετα απολαμβάνοντας τη βραδύτητά του!

 

Όταν το παραμύθι ολοκληρώθηκε τα παιδιά συζήτησαν για τα συναισθήματα & τη συμπεριφορά των ηρώων και διάλεξαν ποιον θα έκαναν φίλο τους αιτιολογώντας βεβαίως την άποψή τους [σε συμφωνία με τη ρουτίνα σκέψης "Το παιγνίδι των εξηγήσεων"].

Η πλειοψηφία βεβαίως διάλεξε για φίλο του το Φύλλο που στο τέλος του παραμυθιού έπεσε για να σκεπάσει το σπουργίτι & προστατεύοντάς το από το κρύο να του σώσει τη ζωή...[Άγγελος, Στεφανία, Νικολέτα, Έβελιν, Κων/νος Δ., Νεκτάριος, Μαρία, Θεμιστοκλής, Πάνος & Γιώργος]. Κάποιοι [όπως η Θεώνη κι ο Θοδωρής] ενώ εκτίμησαν προφορικά την αυτοθυσία του φύλλου, εξέφρασαν την επιθυμία να κάνουν φίλους και τους δύο ήρωες ενώ κάποιοι άλλοι εκτίμησαν περισσότερο το σπουργίτι και το προτίμησαν για φίλο τους, κυρίως επειδή προέτρεπε το φύλλο να πέσει [Νίκη, Φένια, Άκης] ή απλώς επειδή τους άρεσε [Κων/νος Ν.]. Επίσης κάποια παιδιά [η Νικολέτα κι η Νίκη] παρατήρησαν ότι ενώ στην αρχή οι δύο ήρωες τσακώνονταν, στο τέλος έγιναν φίλοι, κάτι που εκτιμήθηκε ιδιαίτερα.

Τέλος, αφού κόψαμε διάφορα φθινοπωρινά φύλλα & παίξαμε ένα παιγνίδι ομαδοποίησης, τα νήπια χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες & εκφράστηκαν εικαστικά δημιουργώντας το πάρκο του παραμυθιού. Τα μέλη της ομάδας μοιράστηκαν τις αρμοδιότητες και τις ευθύνες [ζωγραφική, κόψιμο, κολάζ], συζήτησαν για την εξέλιξη και την εμφάνιση της κάθε δημιουργίας κι έτσι μπορούμε πλέον να σας παρουσιάσουμε τα 3 υπέροχα πάρκα μας...